piętnaście lat temu.

te same gesty i dźwięki. W końcu wyprostowała zmęczone plecy i
tylko że chyba nie mam zdolności ani czasu, by
z wciągniętym brzuchem - tak jak codziennie pouczała
wiadomość. Podniosła słuchawkę, widząc kątem oka, że Marilyn wypycha
ponieważ uważał za nieprawdopodobne, by dzieci kiedykolwiek
ramię. Wiatr smagał tkaniną, a ją obezwładniała jego bliskość.
- Każdej tancerce wcześniej czy później zdarza się wylądować na pupie - mówi, poklepując ją przyjacielsko po ramieniu. - A ty w dodatku zrobiłaś to całkiem sprawnie.
jaki jesteś, choć nie wiem, jak wyglądasz. - Zrobiła krok w
się półki, a wielkie okno wychodziło wprost na ulicę.
– Jestem jej matką.
papierowym ręcznikiem znajdziesz bekon, a obok domowy chleb z rodzynkami.
teraz to zauważył. Cienka bawełniana nocna koszula
kominku czekały na nich dwie poduszki oraz butelka zmrożonego
apteczki niewielką pincetę. Nachyliła się, tak aby dziewczynka nie

niedorzeczną. Sytuacja byłaby zabawna, zważywszy na to, że panna Gallant sama uczyła tych
Podobała mu się jej otwartość i pewność siebie.
wieńczącym jej korpus po migających niespokojnie
prowizorycznego lochu. Kiedy wreszcie stanęła na własnych nogach, uświadomiła sobie, że
przeszedł ją dreszcz.
panie, guwernantkę mojej kuzynki, pannę Gallant? Panno Gallant, to lady Howard i lady
— Moje wykształcenie, proszę pana, być może, wcale nie jest takie, jak pan sobie wyobraża — powiedziałam. — Znam trochę francuski, trochę niemiecki, muzykę, rysunki…
- I uważasz, że trafiłaś tutaj dlatego, że jesteś biedna? A może dlatego, że zdolna, chociaż biedna?
- Lucienie - wyszeptała, ale zamknął jej usta pocałunkiem.
- Z kumplami... wyszedłem, kiedy matka poszła do pracy. Obiecałem jej, że będę siedział w domu, ale... - wziął głęboki oddech, miał wrażenie, że świat wali mu się na głowę. - Zlitujcie się, ona tam pewnie umiera ze strachu.
- Albo i nie - mruknęła Katey pod nosem. Klarę pożerała ciekawość, lecz nie chciała tego okazać.
deski.
- Tak strasznie za tobą tęskniłam - szeptała między pocałunkami. - Myślałam, że już się nie doczekam, kiedy cię zobaczę.
Minął sklep z neonowym zegarem w witrynie. Blask jarzeniówek kładł się na chodniku upiornym żółtawo-zielonym światłem. Już po czwartej. Rany, matka naprawdę go zabije.
Lucien posłał mu wymuszony uśmiech.